آدم گاهی هم باید لنگرش را از آب بکشد و به دریا بزند. گاهی باید از بندر و خوبی هایش دل بکند. گاهی باید دلش بخواهد همه آنچه را در ساحل ساخته بسپرد به ساحل نشینان، دلش بخواهد کشتی اش را بیندازد میان امواج، سرنوشت را بسپرد به باد. آدم باید گاهی دل بدهد به جهانگرد درونش، به کریستف کلمبی که میخواهد سرزمین نویی پیدا کند، به ماژلانی که حاضر است جانش را در جستجو از دست بدهد.
آدم باید گاهی چشم بدوزد به ستاره های آسمان و راه بجوید. باید بادبانهای زندگی را بالا بکشد، به دور دستها خیره شود، برای ساحل نشینان دست تکان بدهد، از همه آنچه ساخته دل بکند، همه آزموده ها را به گذشته بسپارد، زمان و مکان را فراموش کند، قطب نمای کهنه اش را از جیب بیرون بکشد و لنگر را از آب بیرون بکشد.
آدم گاهی باید بزند به دریا.
